Saturday, January 31, 2015

Πενταπόσταγμα ανάγκης

Πηγή: Malevittus*


Χρειάζομαι μια θάλασσα
νυχτερινή και γαλήνια
χρειάζομαι έναν ουρανό
ντυμένο με άστρα
σε ένα σύμπαν απέραντο
και σχεδόν άπειρο
και εμεις να νιώθουμε σημαντικοί
Χρειάζομαι αέρα
να αναπνεύσω μυρωδιές
κοντινής ανάμνησης
Νυχτολούλουδο και ανθό
από όνειρο καλοκαιρινής νυκτός
Χρειάζομαι χρώματα
πολλά και διάφορα
εφόσον όλα μαζί
απλώς φτιάχνουν το μαύρο
Χρειάζομαι και την παρέα
την γνωστή και συνάμα απρόσωπη
αυτή που θα με φτάσει ως το πρωί
στο χάραγμα και τη φυγή
Χρειάζομαι μια μπύρα
ή ένα κόκκινο κρασί
λόγω ποιητικής αδείας τουλάχιστον
γιατί τα όμορφα 
και τα ποιητικά κειμενάκια
βάφονται στο χρώμα του πάθους
Μα χρειάζομαι και αντοχή
να βγει και αυτός ο χειμώνας
οι μελωδίες παλιώνουν
και δε μπορώ να περιμένω να τις σιγοψιθυρίσω
σε κάποια αμμουδιά
Μη φοβάσαι μωρό μου
εμείς δε κάνουμε για εποχές
μονάχα μια ελπίδα
για ομορφότερες καταστάσεις
Το καλοκαίρι μας φέρνει πιο κοντά
επειδή το θέλουμε
Ο χειμώνας, απ’ανάγκη
και ο φίλος είναι ένας εραστής 

χωρίς δεσμεύσεις

Tuesday, January 27, 2015

Σφαιρικές αρμονικές



Κι έτσι γυρνάω σελίδες
σε αυτό το βιβλίο που λέμε ζωή
Και αρκετές πριν έχουν ήδη γραφτεί
αλλά οι περισσότερες μένουν κενές
Το κενό δεν είναι απαραίτητα κακό, ξέρεις
αρκεί να μην συνοδεύει το τώρα σου
Εκεί χάνουμε τη μπάλα που λένε και στο χωρίο μου
που δεν έχω
Γι αυτό λοιπόν ένα κρατώ
και ένα θα ‘πρεπε και 'συ να θυμάσαι
Πως το τι κάνουμε τώρα 
και πόσο ωραία συνθέτουμε αυτό το βιβλίο
αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή 
είναι αυτό που μετράει
Αξία έχει μόνο ότι τελειώνει
αλλά για να τελειώσει κάτι 
πρέπει να το ζήσεις
Επάνω κοίτα
ψηλά στον ουρανό
τον έναστρο και πάντα
εκτυφλωτικά όμορφο
Επάνω κοίτα όμορφή μου κοπέλα
γιατί χωρίς αστέρια κανείς δε θα είχε σκεφτεί τις ευχές
Επάνω κοίτα αδερφέ μου νέε
γιατί μαζί θα αλλάξουμε αυτό τον γαμημένο κόσμο
Επάνω κοίτα, γι’αυτό έχουμε γεννηθεί
Όλα τα άλλα είναι στιγμές και μαθήματα
Είναι απλά σελίδες και ιστορίες
αναφοράς και παρορμήσεων
σε έναν κανβά που ποτέ μας κανείς δε θα καταλάβει.
Εγώ, και η Κατερίνα
και πολλοί άλλοι σου ψιθυρίσαμε
και το μόνο που πάντα μένει το ίδιο
είναι η αλλαγή
Εσύ;
Είσαι μαζί μας;
Αγάπη μόνο
όλα τα υπόλοιπα στάχτες στη φωτιά

Monday, January 26, 2015

Γάματα από το μέτωπο 07


Και αλήθεια τι να πω
όταν όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου
είναι τόσο μαγικά
σαν ένα τεφτέρι
με τα πιο απίστευτα μυθιστορήματα
μα όταν πάω να τα αποτυπώσω
απλά ακούγονται ρηχά
και μουδιασμένα
Φταίει ο καιρός
φταίει που δεν είμαι τρέντι
ή φταίει κάτι που ακόμα δεν έχω βρει
Να έβγαζα στ'αλήθεια
όλες τις απίστευτες μπαλάντες
να τις παίξω στην κιθάρα
να τις ακούσεις
και να σε συνεπάρει ο ρυθμός
σαν ένα άγγιγμα
πάνω στη πιο κορυφαία στιγμή του έρωτα
Θα σου μιλούσα
αλλά δεν είσαι καν εκεί
Θα σε ερωτευόμουν
αλλά δε σε έχω καν ακόμα γνωρίσει
Θα ξενυχτήσω με λίγο ουίσκι
και όπως πάντα μουσική

Καληνύχτα, ουτοπία

Saturday, January 24, 2015

Θεωρίες βιοπάλης και προσαρμογής



Και τι κατάλαβες φίλε; Ανάλωσες τα χρόνια σου σε μια ζωή ψέμα. Ένα παρελθόν ένδοξο κατά τας γραφάς, γιατί έτσι σου τα μάθανε, και ένα μέλλον που κάποτε θα σε κάνει άρχοντα. Τρομάρα σου, ειλικρινά, λυπάμαι και θλίβομαι.

Βλέπεις εγώ έχω μια σφαιρική ματιά στο θέμα. Κοιτάω λίγο πολύ σαν θεατής από την απ’έξω. Όχι γιατί δε με νοιάζει… Να ‘ξερες φίλε πόσο με νοιάζει στ’αλήθεια. Αλλά στο στημένο αυτό παιχνίδι, έχω χάσει επίτηδες, και έτσι μπορώ και απολαμβάνω τα προνόμια του θεατή. 

Και θλίβομαι σου λέω φίλε. Γιατί αφίσα, κονκάρδα, γιορτή είναι όλη σου η καθημερινότητα. Ξύπνημα, δουλειά, φαγητό και ύπνος, και κρασί ή μπύρα το Σου Κου, για να ξεδώσουμε. Αλλά ξέρεις τι; Δε ζεις. Δε ζεις γιατί αυτό σου επιβάλλουν τα μεσημεριανά που βλέπεις. Δε ζεις γιατί όπως και όλοι οι άλλοι οι όμοιοί σου, μικροαστοί και αυτοί σαν εσένα, μαζοποιήστε, και στριμώχνεστε σε ένα καλούπι, με καθωσπρεπισμούς. 

50 κιλά γυναίκες, 80 κιλά οι άντρες. Γυμναστήριο για το θεαθήναι και μόνο, και σύμφωνα με το περιοδικό του προηγούμενου μήνα, μπλουζάκι, και κάτω πουκάμισο καρό, επιμελώς μέσα στο τζιν. Φρόουζεν γιόγκουρτ προστάζει η Μαρία, γιατί αν φας σουβλάκι και μετά ένα γαμημένο σιροπιαστό θα σε γελάν και οι πέτρες.

8 ώρες ύπνου. Πριν τις 12. Σύμφωνα με τις μελέτες. Και ο Κώστας το πρωί το λέει, ότι αλλιώς θα πεθάνεις πριν τα 50… Αλλά μη ξεχάσεις να τσεκάρεις και το καινούργιο Apple κινητό, γιατί ο Παναγιώτης και η Χριστίνα σκέφτονται να το αγοράσουν. Η εποχή δεν συνίσταται για περίμενε.

Φίλε εγώ συνεχίζω να σου φωνάζω και να βγάζω τα άντερά μου προσπαθώντας να με ακούσεις. Αλλά η Πάολα είναι στη διαπασών και το επόμενο θα είναι Χατζηγιάννης. Και δε μπορείς να με ακούσεις. Περιμένεις τη κατάλληλη στιγμή να πιείς το ουισκάκι σου και να χαλαρώσεις με δύο μικρά χαπάκια, για τον πονοκέφαλο. Μπας και την πέσεις, το πρωί πάλι δουλειά.

Αλλά ένα ρε έχω να σου πω. Αυτό το πρότυπό σου είναι ψεύτικο. Δε ζεις ρε, και ας πεινάω. Δε ζεις ρε, και ας μην έχω τι να κάνω το βράδυ που πας στο κλαμπ, και απλά γράφω. Δε ζεις ρε, και ας κοροϊδεύεις τους όμοιούς μου, τους περιθωριακούς. Εγώ δεν έχω φίλους, έχω ανθρώπους ρε. Σου τα έλεγα. 

Είναι τέτοιες νύχτες, ή και πρωινά - ειλικρινά έχω χάσει την ώρα, που σκέφτομαι τη πάρτη σου και οργίζομαι χωρίς λόγο. Γιατί ήσουν φίλος. Ήσουν γκόμενα, ή ήσουν και δυστυχώς είσαι συγγενής. Ήσουν γνωστός, και ρε γαμημένε στα 15 σου, είμαι σίγουρος ότι ζούσες. 


Τώρα, ένα προκαθορισμένο τέλος, μια αμφιλεγόμενη πορεία, και στο τέλος ψόφος. Αρχίδια, σε ποιόν μιλάω ρε, πάλι εγώ, μόνος μου θα τα διαβάσω.

Friday, January 23, 2015

Πρωϊνό στο σπίτι μου

Άνοιγμα ματιών
Ωραία… 
Επιστροφή στη πραγματικότητα τώρα
αλλά κανείς δε με ρώτησε
Ένας ζεστός καφές
Η μουσική στο παρασκήνιο
παίζει μια μελωδία
που για κάποιο λόγο μου θυμίζει καλοκαίρι
Αστείο, αλήθεια
Απέχει πολύ το καλοκαίρι
και έξω από το παράθυρο
συνεχίζει να χιονίζει
Αυτή η μελωδία τώρα 
μου ακούγεται λιγάκι πιο πένθιμη
και κατά ένα περίεργο λόγο
αυτό με κάνει να χαμογελάω
Αυτός ο καφές έχει γεύση Ελλάδας
Όχι, δε μου λείπει πολύ
Για τη μετριότητα έκανα λόγο
Λίγο νερό για τη πικρία
και λίγο νερό στα μούτρα
Λίγο η μελαγχολία που ντύνεται μοναξιά
και λίγο η ματαιότητα
του μουντού φόντου
αυτής της γκραβούρας 
που έχω φιλοτεχνίσει στη φαντασία μου
όσο κοιτούσα ένα λευκό χαρτί
Με το μολύβι γράφω “σκιεράτσα”
και δε ξέρω γιατί με ακολουθάει
στην προηγούμενη σελίδα 
ασυνάρτητες σκέψεις και ‘κει
καμία συνοχή
Αλλά ας είναι
άναρχες σκέψεις
για ασυμβίβαστα μυαλά
Πρωϊνό στο σπίτι μου

ή αυτό ήταν απλά ένα τραγούδι;


Thursday, January 22, 2015

Νιχιλιστικές παρεκκλίσεις



Ξενυχτάμε
Με στιχάκια που κανείς δε θα καταλάβει
και κείμενα που κανείς δε θα διαβάσει
για ανθρώπους που κανείς δε θα νιώσει

Προχωράμε
Με βήματα στο άπειρο
και φόβους από αέναη σιωπή
για σκέψεις που θα μείνουν στη φαντασία

Τραγουδάμε
Συνθήματα σε τοίχους για ουτοπίες
με μελωδίες νεκρικές και αποπνικτικές
για μια πουτάνα ζωή που μας χρεώσαν

Κι εσύ
Συλλογίσου αλήθεια
πόσο γελοίο ένα παράπονο
αν το σηγείς σε αδυναμίες;

Θυμάμαι πως νοσταλγώ τα παλιά συχνά
αλλά δε μου λείπουν πρόσωπα
μονάχα καταστάσεις
ή τουλάχιστον πράγματα που νομίζω ότι θυμάμαι.

Θέλω το παλιό μου φορητό κασετόφωνο
Θέλω και μια μπάλα του μπάσκετ
Θέλω σαν ένα γαμημένο παιδί 
να παίξω σε ένα γήπεδο 
μέχρι το βράδυ
και να αγοράσω πορτοκαλάδα με τα λιγοστά ευρουλάκια
που έχω στη τσέπη

Θέλω να είσαι εκεί
Θέλω να είσαι εσύ
Και κάτω από μουντά χρώματα
σε γκρίζες ζούγκλες
να σου διηγηθώ απίστευτες ιστορίες
που έζησα και μη
και όταν το πρωί μας βρει στο παρκάκι
το τελευταίο τσιγάρο 
και η τελευταία γουλιά 
να δώσουν χώρο

σε ένα σιωπηλό αντίο

Wednesday, January 21, 2015

Γάματα από το μέτωπο 06



Θέλω να σου πω πράγματα
και να σου μιλήσω για τα αστέρια
που τόσο πολύ αγάπησα
και ας μη τα βλέπω σήμερα
εν μέσω συννεφιάς
Γιατί εκεί είναι
και τα θυμάμαι κάθε βράδυ
και ρίγος διαπερνά το κενό μου
ε, συγγνώμη εννοώ το μυαλό μου
Όταν νιώθω υπερένταση
αυτό παθαίνω, μιλάω πολύ
Και κάπου σε χάνω μάλλον
γιατί η προσοχή σου 
μάλλον έχει χαμηλή ανοχή
Και ξέρεις
μονόλογος μπροστά στο καθρέφτη
γίνεται συχνά και από πολλούς
γιατί κανείς δεν έχει μάθει
να μιλάει με άλλους
Όλοι μόνοι
Ο καθένας χώρια
Όλοι ψάχνουν παρέα
Και στην τελική
ο καθένας χώρια
Είναι ειρωνία;
Σπάμε πλάκα μεταξύ μας;
Ωραίο το αστείο σας
αλλά μάλλον δε το έχω καταλάβει
Δεν γελάω σήμερα
Κατέβασα μια μπύρα
χωρίς να έχω φάει τίποτα σήμερα
Και οι σκέψεις μου είναι κάπως περίεργες
Και καθώς γράφω και τα δάχτυλά μου τρέμουν
θυμάμαι πως και εσύ είσαι μόνος
Και εγώ
Εν τέλει γράφουμε ποιήματα
που μας μοιάζουν
Γράφουμε κείμενα
που μας αντιπροσωπεύουν
Και γράφουμε σκέψεις 
που μας κατευνάζουν

Μα πού ένα χέρι να πιάσεις
Ή μάλλον συγγνώμη
πού ένα μυαλό να αγγίξεις;

Monday, January 19, 2015

Εγώ θέλω ανθρώπους



Εγώ θέλω ανθρώπους που σκέφτονται.

Εγώ θέλω ανθρώπους που ακούν ότι έχει να πει ο καθένας.

Εγώ θέλω ανθρώπους που νιώθουν.

Θέλω ανθρώπους που προχωρούν με το μαζί, και δε μπορούν με το χώρια.

Ανθρώπους που στο άκουσμα της λέξης “Αγάπη” δε σκέφτονται μια πρώην, αλλά δακρύζουν επειδή τους λείπει η θάλασσα. Ή γιατί το προηγούμενο βράδυ πρόλαβαν και είδαν το ηλιοβασίλεμα σε ένα μαγευτικό τοπίο.

Θέλω ανθρώπους που ερωτεύονται μια προσωπικότητα και κάνουν τα πάντα γι αυτήν. Και όλα τα άλλα τους φαίνονται τόσο αδιάφορα, που σε κάνει να πιστέψεις λίγο παραπάνω στο ότι υπάρχει ψυχή.

Εγώ, θέλω ανθρώπους που γεμίζουν με ζωή όταν με πάθος μιλούν για τη μουσική, ή έστω για το αγαπημένο τους χόμπι. Ή όταν κάνουν τέχνη, εξτασιάζονται θαρρείς και κάνουν έρωτα, στο χαρτί…

Ανθρώπους που δεν ηρεμούν με την ησυχία, και οι εκκωφαντικές σιωπές τους τρυπούν τα τείχη του κάθε μικροαστού καραγκιόζη, μέσα από μια φωτογραφία, μια νότα, ένα ερωτηματικό.

Θέλω ανθρώπους που σκεπτόμενοι την λέξη ελευθερία τραγουδούν παλιούς σκοπούς των παππούδων, τότε που απλά μια ιστορία και ένα διήγημα, αφορούσε απλά έναν άνθρωπο, χωρίς ταμπέλα.

Εγώ, γαμώ την τρέλα μου, θέλω ανθρώπους που χαρούμενοι παίζουν τις πιο μελαγχολικές συγχορδίες σε μια κιθάρα, και τα ακόρντα τους ακούγονται πένθιμα και δυστυχισμένα στα αυτιά των κοινών, ενώ αυτοί ονειρεύονται ουτοπίες που ποτέ ή και πολύ σύντομα θα συναντήσουν.

Θέλω ανθρώπους που δε φοβούνται να μην κοιμηθούν, και ας έχουν δουλειά σε λίγες ώρες, ή σχολείο, και η νυχτερινή τους περιπλάνηση ανάμεσα σε λέξεις και κουβέντες είναι ο απώτερος στόχος, σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο πιο σημαντικό.

Θέλω ανθρώπους, ή μάλλον παιδιά, που στα τριάντα τους θα τρέξουν σαν χαζοί στο χιόνι. Θα παίξουν κρυφτό με τα κορίτσια της γειτονιάς, θα καβαλίσουν στους ώμους παλιούς συμμαθητές και θα παίξουν μέχρι τελικής πτώσης, σαν τα ανέμελα χρόνια, εκείνα τα ελεύθερα, τα χρόνια της φασαρίας.

Θέλω ανθρώπους που θα αμολάνε τη φαντασία τους και θα οργιάζει σε απίστευτα περίπλοκες ταινίες, που κανένας δε πρόκειται ποτέ να δει, αλλά αυτοί θα το έχουν φανταστεί, ένα μεσημέρι, στο κρεβάτι. 

Θέλω ανθρώπους που τρέμουν και ανατριχιάζουν στην ιδέα πως το σύμπαν μας είναι τόσο παράδοξο αλλά ακόμα θα ψάχνουν, μέχρι να πεθάνουν, τις απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα.

Εγώ θέλω ανθρώπους που νοσταλγούν την κασέτα, θυμούνται τη γιαγιά που έπλεκε στο τζάκι, και λησμονούν το γρασίδι και τις λάσπες στα χωράφια του χωριού.

Ανθρώπους που δε μπορούν να διακρίνουν καμία διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που έχει διαφορετικό χρώμα, λίγο πιο σκούρος, λίγο πιο ανοιχτός, λίγο πιο κοκκινωπός. Πού; Δε βλέπω τίποτα. Μόνο φωνές και μάτια που αστράφτουν στην ιδέα πως είμαστε όλοι τόσο όμορφοι, και τόσο ενδιαφέροντες και ας μην είμαστε ακριβώς το ίδιο γιατί ποιός θέλει να είναι κοινός με κάποιον άλλον; Αλλά παράλληλα τόσο κοντά, χωρίς να μπορεί να μας χωρίσει τίποτα, εφόσον τίποτα δεν έχει σημασία: οικογένεια, θρησκεία, ράτσα, γεωγραφικό πλάτος ή κόμμα, ή ομάδα.

Θέλω ανθρώπους που δε νοείται να κοιμηθούν ξέγνιαστοι όταν υπάρχει έστω και ένας που να αδικείται από κάποιον. 

Εγώ θέλω ανθρώπους που οραματίζονται πως ο κόσμος μας θα γίνει σαν και σένα, λίγο πιο ρομαντικός και συνάμα χαρούμενος, καταλαβαίνοντας ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι στους στίχους του Αγγελάκα.

Θέλω ανθρώπους.

Θέλω ανθρώπους.


Θέλω ανθρώπους ρε, είσαι μαζί μου;



Sunday, January 18, 2015

Συγγραφικό μπλόκ


Η φυλακή ανάμεσα στις σκέψεις σου και την αδυναμία έκφρασής τους.
Ή απλά μια βαρεμάρα ακόμη και για γράψιμο.
Μπορεί να είναι και το αδιέξοδο των ιδεών μέσα στο μυαλό μου.
Νομίζω πως αν ήταν εδώ ο Γιώργος και διάβαζε αυτό το κείμενο, σίγουρα θα με συμβούλευε να πάω στον ψυχολόγο.
Αυτή είναι άλλωστε και η λύση του σε κάθε πρόβλημα.
Οι απο-μηχανής θεοί έχουν πάντα μια λύση στο τσεπάκι. Ή έστω ένα χαπάκι.
Εχθές το βράδι μέσα από μια επωφελή συζήτηση με μια φίλη κατάλαβα πως ο Όσκαρ Ουάιλντ τελικά είχε δίκιο. “Εμπειρία είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας”.
Μα πως αλλιώς να ζήσει κανείς; Χωρίς λάθη;
Δεν ζούμε ρε φίλε σε αποστειρωμένο δωμάτιο.
Όσο και αν κάποιοι συνηθίζουν και συνεχίσουν να ζούν αμυντικά.
Ναι, αμυντικά.
Αμυντικά για καφέ με την παρέα
Αμυντικά γνωριμίες
Αμυντικά δέσιμο
Αμυντικά σεξ και γαμήσι
Αμυντικά χωρισμός.
Γιατί ρε παιδιά δε μπορείτε να ζήσετε έξω από τη φορμόλη;
Γιατί απλά δε ρισκάρεις Κατερίνα;
Γιατί δε τρως τα μούτρα σου να μάθεις μια και καλή Παναγιώτη;
Μέσα σε αυτήν την κοινωνική καπότα που έχετε φορέσει όλοι για άμυνα, έχετε ξεχάσει κάπου εκεί στο βάθος να ευχαριστιέστε το “ζω".
Εγώ λοιπόν θα το παίξω ιστορία.
Εγώ θα πάω χωρίς καπότα ζωής.
Θα αγοράζω μόνο αυτές για το σεξ γιατί δεν παίζουν και φράγκα τελικά.
Άσε που προτιμώ να φάω σουβλάκι.
Και αν μου πεις πως κάνεις δίαιτα θα με ξενερώσεις όσο κάθε άλλο.
Και δεν έχω να χάσω τίποτα. Οι μνήμες ξεθωριάζουν και τα λάθη συσσωρεύονται, αλλά ο Άγγελος για κάποιο λόγο, νιώθει ή μη, συνεχίζει να προσπαθεί.


Δώσε μου το χέρι σου, έχω ένα σύμπαν να σου δείξω.

Thursday, January 15, 2015

Γάματα από το μέτωπο 05

Ψάχνω βιαστικά να βρω
20 παλιές αναμνήσεις
από το μαζί
που πλέον νοσταλγικά
έχουν καταλήξει στο μόνος
330 και κάτι μήνες πλέον
και αυτή η λογική μου θυμίζει
πως τα νούμερα και ο χρόνος
είναι νοητά, αμφότερα
Και ρε φίλε
στο έχω πει από καιρό
ποιητής μπορεί να μην είμαι
αλλά ούτε και το θέλω
Το φοβάμαι
όπως και η Κατερίνα
Αλλά έχω μια ιστορία να σου πω
από αυτές που αξίζει
να κρατήσεις, να θυμάσαι
Θυμάμαι ένα μικρό παιδί
με όνειρα, με ελπίδες
να θέλει να αλλάξει τον κόσμο
Αλλά ξέρεις πως τα όνειρα
έχουν την γαμημένη τη συνήθεια
να σε ρίχνουν απότομα κάτω
και τότε ξαφνικά
απλά νιώθεις το σώμα σου να συσπάται
και καταλαβαίνεις ότι έχεις ξυπνήσει
Όνειρο ήταν
Όνειρο, Άγγελε
Ένας εσύ
και μια ερώτηση για το τελικά τι έγινε
και ένας μισεί
αυτό που τώρα είναι
Ένας μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του
και άλλος ένας αλλάζει πλευρό
να κοιμηθεί
Αλλά να, στην τελική
ο κόσμος μπορεί και να μην αλλάξει ποτέ
Είναι όμως δικαιολογία αυτή για σένα;


Αισθάνομαι, και αυτό πάντα φοβίζει

Wednesday, January 14, 2015

Σκέψου ή ψόφα

Γιατί καλέ μου άνθρωπε
αλλιώς στα λένε 
και αλλιώς τα βρίσκεις
Γιατί δεν υπάρχει ώρα για δάκρυα
όχι ότι περισσεύει ενέργεια για κλάματα δηλαδή
Και στο κάτω κάτω αν αυτά 
τα χαλαρωτικά
τα λίγο εύθυμα και αγχολυτικά χαπάκια
που παίρνεις κάτι βράδυ μετά τη δουλειά
σε έχουν καταστήσει υποχείριο τους
τότε ίσως δεν είναι η υγεία σου
αυτό που χρειάζεται αλλαγή
αλλά η ίδια σου η ζωή
Υπομονή δεν υπάρχει
και ώρα για σιωπή δεν υπάρχει
Ή θα σηκώσεις το κωλαράκι σου
ή θα υποστείς τις συνέπειες
Ή θα είσαι ένα “ίδιο” με τη μάζα
ή θα πεις "άντε γαμηθήτε ρε”
γιατί αξίζει να είμαστε αισίως
μέσα σε αυτό το μπουρδέλο 
τα μαύρα πρόβατα.
Γι αυτό σου λέω
Ξεκίνα
Σκέψου
Σκέψου ρε μαλάκα
ή πήγαινε και ψόφα γαμημένε
Δεν υπάρχει πλέον ώρα για σιωπή ρε
το καταλαβαίνεις;
Όλα τα δέχτηκες
Όλα τα κατάπιες
Και τι έγινε;
Τίποτα


Καιρός για ένα κάτι.

Monday, January 12, 2015

Γάματα από το μέτωπο 04

Μονολόγησα κατάκοπος
μπροστά στον καθρέπτη
πως δεν νοείται
επανάσταση χωρίς έρωτα
Αλλά σκέφτηκα ευθύς
τι ακριβώς είναι έρωτας;
Η θάλασσα;
Ο ουρανός;
Τα χρώματα;
Ένα άτομο;
Όλα τα παραπάνω;
Γιατί καλέ μου φίλε
και ξένε
τα μούσια σου μεγάλωσαν
και η βαρεμάρα σε κάνει
να κοιτάζεις σαν χάνος
αυτό το μυστήριο πρόσωπο
Αλλά ξέρεις
όπως και να χει
η μοναξιά είναι γλυκιά
και πάλι καλά να λες
που είσαι εδώ
και γράφεις και τίποτα
Γιατί ο καιρός δεν είναι για δύο
αλλά μες στο "οι πολλοί"
επιμελώς δεν μπορείς να ενταχτείς
Οπότε μήπως τελικά είσαι ερωτευμένος
με την ιδέα της μοναξίας;

Στο βάθος, μήπως.

Saturday, January 10, 2015

Γάματα από το μέτωπο 03

Πάει καιρός τώρα
που νιώθω να έχω βαρεθεί τα πάντα
Και ρε γαμώτο είναι λίγο δύσκολο
να μη σε γεμίζει τίποτα
Οπότε προσπαθώ να σκεφτώ το αίτιο
Τα χάπια δε φταίνε
αυτά δε τα έχω πάρει ποτέ
και ούτε θα γράψω το αντίθετο
με τη ποιητική άδεια
για να το παίξω σαραβαλιασμένη ψυχή και έτσι
Δεν είμαστε δα και ποιητές
Ένας μαλάκας είμαι και γω
που ξαπλώνω στο κρεβάτι με το laptop
και πιστεύω ότι θα με διαβάσουν
Δεν το πιστεύω
δηλαδή δεν με ενδιαφέρει να σου πω την αλήθεια
Έτσι και αλλιώς με τέτοια ασυνέχεια στις σκέψεις μου
δε προσδοκώ κάτι καλύτερο και στις προτάσεις μου
Πάντως, τεχνηέντως
θα μπορούσα να σε κάνω πιασάρικο
και μπουκοφσκικό
ποιηματάκι μου
αλλά έχει τελειώσει και η κόκα (η κόλα)
και ξέρεις
ο ποιητής στο γκρο πλαν της ταινίας
δε γράφει χωρίς ουίσκι
Που είχα μείνει όμως;
Α! ναι, στην βαρεμάρα
Η τελευταία άκυρη σκέψη μου για σήμερα
και για να κλείσω θα είναι αυτή:
Μήπως τελικά είναι νόσος;
Εσύ τι χάπια παίρνεις;

Μ’ακούς;

Friday, January 9, 2015

Γάματα από το μέτωπο 02

Δεν έχω λόγια να εκφράσω κάποια πράγματα
όσο και να σπαω το κεφάλι μου
Τις προάλλες επισκέφτηκα ένα φίλο
που τυχαίνει να είναι στη ψυχιατρική κλινική
Τι σου είναι το μυαλό ρε φίλε
αρκεί ένα κλικ
για να “φύγεις”…
Και σκέφτομαι
εγώ, ή εσύ,
πόσο κοντά είμαστε σε αυτό το κλικ;
Και σκέφτομαι επίσης
πως καταλαβαίνεις πως 
η δική σου αλήθεια τώρα
είναι απλά μια πλάνη
και εν τέλει το έχεις χάσει;
Φοβήθηκα, 
και συνάμα ένας κόμπος
στο στήθος
σαν τους μύθους με την Μόρα
Έχει κάτσει πάνω μου
και τυγχάνει να είναι μια υπέρβαρη νεαρά κυρία
και έχει φράξει το διάφραγμά μου
Ελπίζω φίλε Ν. να είσαι καλά
Και τα φάρμακα που σου δίνουν
να είναι από αυτά που θα σε στρώσουν
Όπως και να χει μη φοβάσαι…
Είσαι πιο λογικός από πολλούς που ξέρω

Ίσως και από μένα.

Wednesday, January 7, 2015

Γάματα από το μέτωπο 01

Άλλο ένα βράδυ
πέφτει νωχελικά το χιόνι έξω από το παράθυρο
Μαλακίες, απλά είπα να ξεκινήσω
κάπως στοϊκά
έτσι για να το παίξω και λίγο βαθύς
Η αλήθεια είναι πως τελευταία
όλα είναι λίγο κενά
Άκουσες το δίσκο των Jolly Roger;
Να, κάπως έτσι
Συντροφιά, η μουσική
Όπως και πάντα βέβαια
Αλλά αυτό δε ξέρω
αν κάνει τη κατάσταση λιγότερο καλύτερη
ή λιγότερο χειρότερη
Μιλώντας για μουσική
θυμήθηκα ένα τραγούδι
με ένα ζευγάρι που χορεύουν
και καθως χορεύουν μεγαλώνουν
Υπάρχει άραγε κάτι πιο ωραίο;
Σκέφτομαι αλλά περνά η ώρα
Δεν είμαι και αλκοολικός
όμως θα λύνονταν πολλά έτσι
ή έστω απλά θα τα έκανα όλα για λίγο στην άκρη
Αλλά άκρη δε βγαίνει 
και έτσι θυμάμαι τον παλιό καλό μου εαυτό
Ατέλειωτα βράδια
Λίγο φαγητό
ακόμα λιγότερος ύπνος
και μουσική
Ας μην επαναλαμβάνομαι όμως
έτσι χάνω τη βαθύτητα
Ίσως και σε αυτό εδώ το σημείωμα
να θέλω να το παίξω ριχός
Ίσως και να μη το παίζω αλλά απλά είμαι
Είμαι; Σκέφτομαι, άρα ναι. Νομίζω.

Καληνύχτα (;)

Εσύ ξέρεις

Εκατομμύρια πεινάνε

Το φαγητό που πετάει όμως ο δυτικός κόσμος στις χωματερές θα μπορούσε να ταϊσει όλον τον κόσμο. Τρεις φορές, πριν ξαναπεινάσει έστω κι ένας

Εκατομμύρια ζουν στους δρόμους

Εκατομμύρια σπίτια άδεια, παραύτα

Και εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά

Ενώ εκατομμύρια ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα

Αν όμως αξιοποιούσαμε την ηλιακή ενέργεια που είναι δωρεάν δε θα κρύωνε ποτέ κανείς

Και πόσοι αυτοκτονουν γιατί η κοινωνια τους έχει θέσει απομονωμένους επειδή δεν είναι ακριβώς όπως θέλει η “κοινή γνώμη”

Εκατομμύρια περιθωριοποιημένοι γιατί δε κολλάνε στο “πολιτικά σωστό” σύστημα

Εκατομμύρια πεθαίνουν σε πολέμους για γη, πετρέλαιο και χρήμα

Εκατομμύρια ψάχνουν ένα lifestyle που θα τους παρέχει το τελευταίο κινητό, επώνυμο ρούχο, και οτιδήποτε άλλο που τους τσιρίζουν οι διαφημίσεις

Αλλά ξέρεις, με την αναρχία θα έρθει το χάος.

Ερώτηση κρίσης


Καφεϊνη, αλκοολ και φτηνά τσιγάρα για το δρόμο. Όσο είσαι σαν κομπάρσος σε ταινία δε φοβάσαι. Ποτέ δε πρόκειται να σε σκοτώσουν. Γιατί περνάς απαρατήρητος. Δεν προταγωνιστείς. Μόνο ρε φίλε απάντησε μου κάτι. Ζεις;