Και τι κατάλαβες φίλε; Ανάλωσες τα χρόνια σου σε μια ζωή ψέμα. Ένα παρελθόν ένδοξο κατά τας γραφάς, γιατί έτσι σου τα μάθανε, και ένα μέλλον που κάποτε θα σε κάνει άρχοντα. Τρομάρα σου, ειλικρινά, λυπάμαι και θλίβομαι.
Βλέπεις εγώ έχω μια σφαιρική ματιά στο θέμα. Κοιτάω λίγο πολύ σαν θεατής από την απ’έξω. Όχι γιατί δε με νοιάζει… Να ‘ξερες φίλε πόσο με νοιάζει στ’αλήθεια. Αλλά στο στημένο αυτό παιχνίδι, έχω χάσει επίτηδες, και έτσι μπορώ και απολαμβάνω τα προνόμια του θεατή.
Και θλίβομαι σου λέω φίλε. Γιατί αφίσα, κονκάρδα, γιορτή είναι όλη σου η καθημερινότητα. Ξύπνημα, δουλειά, φαγητό και ύπνος, και κρασί ή μπύρα το Σου Κου, για να ξεδώσουμε. Αλλά ξέρεις τι; Δε ζεις. Δε ζεις γιατί αυτό σου επιβάλλουν τα μεσημεριανά που βλέπεις. Δε ζεις γιατί όπως και όλοι οι άλλοι οι όμοιοί σου, μικροαστοί και αυτοί σαν εσένα, μαζοποιήστε, και στριμώχνεστε σε ένα καλούπι, με καθωσπρεπισμούς.
50 κιλά γυναίκες, 80 κιλά οι άντρες. Γυμναστήριο για το θεαθήναι και μόνο, και σύμφωνα με το περιοδικό του προηγούμενου μήνα, μπλουζάκι, και κάτω πουκάμισο καρό, επιμελώς μέσα στο τζιν. Φρόουζεν γιόγκουρτ προστάζει η Μαρία, γιατί αν φας σουβλάκι και μετά ένα γαμημένο σιροπιαστό θα σε γελάν και οι πέτρες.
8 ώρες ύπνου. Πριν τις 12. Σύμφωνα με τις μελέτες. Και ο Κώστας το πρωί το λέει, ότι αλλιώς θα πεθάνεις πριν τα 50… Αλλά μη ξεχάσεις να τσεκάρεις και το καινούργιο Apple κινητό, γιατί ο Παναγιώτης και η Χριστίνα σκέφτονται να το αγοράσουν. Η εποχή δεν συνίσταται για περίμενε.
Φίλε εγώ συνεχίζω να σου φωνάζω και να βγάζω τα άντερά μου προσπαθώντας να με ακούσεις. Αλλά η Πάολα είναι στη διαπασών και το επόμενο θα είναι Χατζηγιάννης. Και δε μπορείς να με ακούσεις. Περιμένεις τη κατάλληλη στιγμή να πιείς το ουισκάκι σου και να χαλαρώσεις με δύο μικρά χαπάκια, για τον πονοκέφαλο. Μπας και την πέσεις, το πρωί πάλι δουλειά.
Αλλά ένα ρε έχω να σου πω. Αυτό το πρότυπό σου είναι ψεύτικο. Δε ζεις ρε, και ας πεινάω. Δε ζεις ρε, και ας μην έχω τι να κάνω το βράδυ που πας στο κλαμπ, και απλά γράφω. Δε ζεις ρε, και ας κοροϊδεύεις τους όμοιούς μου, τους περιθωριακούς. Εγώ δεν έχω φίλους, έχω ανθρώπους ρε. Σου τα έλεγα.
Είναι τέτοιες νύχτες, ή και πρωινά - ειλικρινά έχω χάσει την ώρα, που σκέφτομαι τη πάρτη σου και οργίζομαι χωρίς λόγο. Γιατί ήσουν φίλος. Ήσουν γκόμενα, ή ήσουν και δυστυχώς είσαι συγγενής. Ήσουν γνωστός, και ρε γαμημένε στα 15 σου, είμαι σίγουρος ότι ζούσες.
Τώρα, ένα προκαθορισμένο τέλος, μια αμφιλεγόμενη πορεία, και στο τέλος ψόφος. Αρχίδια, σε ποιόν μιλάω ρε, πάλι εγώ, μόνος μου θα τα διαβάσω.
No comments:
Post a Comment