Φορές που με λόγια ντύνεις μια ολόκληρη αιωνιότητα
και φορές που δεν έχεις λόγια
Είμαστε τελικά υποχείρια των συγκυριών
ή απλά οι σχέσεις μας καταβάλλουν;
Ερωτήσεις
και σε αυτό εδώ το μικρό το καφέ
που έχω κάτσει και κοιτάω τα άτομα
Αναρωτιέμαι
Τρεις παρέες
τρεις σιωπές
ο καθένας μόνος
με φωτεινά πρόσωπα
όχι από την ομορφιά
αλλά από το κινητό
Πόσο λυπηρό στ’αλήθεια
να μην μπορείς να ζήσεις
και να χρειάζεσαι αναβολικά σχέσεων
Και πότε επιτέλους θα πάψουμε να μιλάμε δικτυακά
και να βρεθούμε εκεί έξω;
Στο δρόμο
Στο παγκάκι
Στο γαμημένο το πάρκο που παίζουν τα παιδιά
να γίνουμε παιδιά
Θέλω να σε δω
Θέλω να σαι ‘δω
Θέλω τόσα πολλά
και δε μπορώ να τα περιγράψω
Θα βγάλω μια φωτογραφία
είναι τουλάχιστον ένα βιβλίο λέξεις
εκείνο το ζευγάρι που κοιτάει τον ήλιο
και μοιάζουν σαν ζωγραφιά
βγαλμένη από ένα βιβλίο
από αυτά που θα σε αφήσουν κενό
όταν τελειώσουν
No comments:
Post a Comment