Ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο
να σε ρωτήσω για εκείνη τη γαμημένη
τη θεωρία του Κέρουακ που λέει
“Ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά”
Και να συζητήσουμε μέχρι το πρωί
κάτω από τις κίτρινες και άγριες
λάμπες της μουντής πόλης
Να φοράς το ζακέτο μου
που σε χωράει ειλικρινά άλλες 2 φορές
και να γράφω στο κινητό μου
στίχους που μου έρχονται στο μυαλό
όταν σε κοιτάω
Αλλά καθώς κοίταξα το παράθυρο
προσγειώθηκα κάπως ανώμαλα
Ξέρεις σου το έχω πει
σου γράφω αλλά δε σε έχω γνωρίσει ακόμα
ίσως και να γράφω στην τελική σε μένα
ίσως παραμιλάω ως μια πρόιμη μορφή παράνοιας
Αλλά μωρό μου ξέρεις
οι έρωτες δεν πάσχουν από λογική
εμείς οι ανένδοτα ρομαντικοί
έχουμε αυτό το ρημάδι το συνήθειο
να φτιάχνουμε στιγμές που μπορεί να μη ζήσουμε ποτέ.
Ας είναι ρε μωρό μου
τουλάχιστον γράφω
Και σήμερα δε σε γνώρισα
Και με τρελαίνει η σκέψη πως και πάλι
πέρασες τυχαία από μπροστά μου
και ενώ ήμουν χαμένος στη μουσική
όπως πάντα
απλά σε προσπέρασα
ενώ έψαχνες στη τσάντα σου
μια τσίχλα για το δρόμο
Μια αναζήτηση
για μια συζήτηση
για την αγάπη, γαμώ
No comments:
Post a Comment