Ιταμός

Οι φίλοι μου 

δεν έχουν ιδέα τις φρίκες που τρώω

και αυτά που γράφω

Η μάνα μου 

δεν ξέρει πόσες φορές έχω θολώσει με αυτή τη κοινωνία 

και το γνήσιο μίσος που έχω για αυτή τη ζωή

Η κοπέλα που βγαίνει μαζί μου 

δεν φαντάζεται πόσο πολύ φοβάμαι με τους ανθρώπους

Και οι περαστικοί 

απλά πηγαίνουν σπίτι από τη δουλειά

Βλέπω αυτό το κόσμο περισκοπικά

Μέσα στο δικό μου μυαλό για διαστημόπλοιο 

νιώθω σαν ένας επισκέπτης

Ξένος, μα όλοι μου φαίνονται ίδιοι

Κι εγώ ένας από αυτούς, χαμένος μέσα τους

Δε το βλέπουν

Δε το ξέρουν

Και ίσως δε τους νοιάζει

Περπατάνε τριγύρω μου κι όμως, 

η οπτική μου εστίαση τους κάνει να φαίνονται τόσο μακριά